Мікалай – адзін з тых дзясяткаў людзей, якіх затрымлівалі на пустых вуліцах, калі яны проста вярталіся дадому. На руцэ ў хлопца быў закручаны белы бінт. Гэта пабачылі супрацоўнікі ўнутраных войскаў, зірнулі ды сказалі: «Усё ясна, забіраем». Пакуль сілавікі хапалі іншых, Міколу загадалі сядзець на бардзюры. У хлопца склалася ўражанне, што вайскоўцы мелі нарматыў колькасці затрыманых, бо забіралі відавочна выпадковых людзей: напрыклад, мужчыну, які выйшаў у тэпцях на запраўку набыць піва.

У Фрунзенскім упраўленні ўнутраных справаў Менску іх сустракаў АМАП: адразу на прыступках будынку пачалі збіваць. Надзелі кайданкі, завялі ў спартовую залу, паклалі на падлогу. Хадзілі ўздоўж шэрагаў і білі. Мікалая збівалі са словамі: «Дзе цяпер вашая Ціханоўская? Пакуль ёсць доблесная менская міліцыя – не будзе ў вас пераменаў». На размову хлопца вывелі ў невялікі пакой побач з залай, у ім уся кафля была залітая крывёй.

На Акрэсціна Мікалай ехаў на каленях, збівалі і там. Яму перападала не столькі ад дубінак, колькі ад кулакоў і бутэлек з вадою. Выходзіў праз традыцыйны ўжо для таго часу калідор з сілавікоў.

Праз дзесяць гадзінаў перавялі ў 5-мясцовую камеру, дзе трымалі 33 асобы. Спаць, ды проста заставацца там, было дужа цяжка. Уначы прыйшлі супрацоўнікі і далі падпісваць пратакол затрымання са словамі: «Ну што, АМАП біў ці выхоўваў?» Суд над Мікалаем цягнуўся тры хвіліны. «Удзельнічаў, выкрыкваў, пляскаў у далоні» – і традыцыйна ў пратаколе пададзены не той час, не тое месца затрымання. Судовая пастанова: 15 содняў арышту.

Праз некаторы час хлопца з іншымі затрыманымі вывелі ў двор чакаць перавозу ў Слуцк. У Мікалая разбалеўся каленны сустаў (ён быў пасля аперацыі), нага ацякла і кепска згіналася. Стаяць некалькі гадзінаў на каленях было нясцерпна балюча. На шчасце, медыкі хуткай дапамогі заўважылі стан Мікалаевай нагі ды вывезлі хлопца з Акрэсціна. У шпіталі наклалі гіпс, зрабілі ўколы і адпусцілі дадому.