— Zaczęłam fotografować panią Ninę pod koniec sierpnia 2020 roku, podczas największych protestów w historii Białorusi. Dobrze pamiętam 29 sierpnia, kiedy pierwszy raz umówiłam się z nią na całodzienny spacer. Spotkałyśmy się na Placu Zwycięstwa podczas marszu kobiet. Nina spędziła w otoczeniu ludzi jakieś pięć minut, a następnie odważnie wyszła z flagą na pustą jezdnię. Wszyscy na chwilę zamilkli, a potem zaczęli bić brawo. Kilka kobiet poszło za nią. Podeszli do nas OMON-owcy, ale szybko się wycofali, bo zorientowali się, że jest ich dużo mniej, — mówi Tacciana.

Obserwowałam wszystko z boku, nie podeszłam bliżej. Na początku wydawało się to niebezpieczne – pani Nina przyciąga sporo uwagi. Ale wtedy zdałam sobie sprawę, że najbezpieczniej jest właśnie blisko niej. Bahinską zawsze otaczają ludzie, a mundurowi nie zatrzymywali tych, którzy szli obok niej. Niestety sytuacja szybko się zmieniła – zaczęli zatrzymywać się nawet za to, że ktoś robił sobie z nią zdjęcie.

W sierpniu różne media zaczęły interesować się panią Niną, a protestujący wciąż powtarzali, że spotkanie jej na marszu to dobry znak.

- Wychodzimy tylko dzięki pani - powiedział jeden chłopak, gdy zobaczył ją w Kuropatach. Szybko włączył telefon, by zrobić sobie z nią zdjęcie.

Każdy chciał mieć zdjęcie z Bahinską, a ona nikomu nie odmawiała. Na początku pani Nina zamierała na sekundę i pozowała, ale wydaje się, że z czasem przestała zwracać uwagę na smartfony i kamery. Po prostu szła i mówiła o tym, co jej leży na sercu.

Najczęściej na marszach pani Nina mówiła o wolności, honorze i godności. Mówiła o tym, że na Białorusi trzeba zorganizować uczciwe wybory, że ci, którzy są winni tych wszystkich okrucieństw, muszą ponieść odpowiedzialność, a więźniowie polityczni powinni być uwolnieni.

Chętnie opowiadała o swojej pracy geologa i krawcowej, o swoich hobby – jeździe na rowerze i jodze, oraz o traumie, którą przeżyła w młodości i wywołanej nią padaczce pourazowej. Ta choroba jest powodem omdleń Bahinskiej. Wcześniej tego lata pani Nina straciła przytomność i upadła na nagrzaną płytę gazową. W związku z tym musiała mieć amputowaną część środkowego palca.

Raz pojechałyśmy razem na jej daczę. Zadziwiło mnie, z jakim szacunkiem pani Nina traktuje rzeczy i jedzenie. Zbiera i suszy trawy na herbatę, uprawia zioła i drzewka owocowe, a w domu przerabia stare ubrania i szyje flagi.

Bahinskaja jest "winna" państwu prawie 16 tysięcy dolarów grzywny (około 59 tysięcy złotych). Uważa kary za bezprawne i mówi, że nie zamierza "finansować" reżimu Łukaszenki i jego służb. Organizacje pozarządowe już wielokrotnie oferowały jej swoją pomoc, ale Bahinskaja odmawia. Mówi, że starcza jej na to, co trzeba.

Myślę, że pani Nina nie od razu przywykła do bycia w centrum uwagi i tego, że ludzie, którzy ją podziwiają, chcą wyrazić swoją wdzięczność. Wiele razy nie chciała przyjąć prezentów i kwiatów, odmawiała, gdy ktoś proponował, że odwiezie ją do domu samochodem lub taksówką.

Tylko raz spotkałam się z negatywnym nastawieniem wobec niej. Sąsiedzi na podwórku stukali się w czoło na widok Bahinskiej. Emocje innych Białorusinów są zawsze takie same: